MokolokoM

Gaurkua oso esperientzia gogorra izan da, baina aldin berian politxa, gogoratzekua.
Tia Isak kantzerra zeukanian, onkologikora juten zan ta beretzat oso gogorra zan baina hara jutian ikusten zeban haurrak be bere berdiñetik pasatzen zihardutela eta behin bere gaixotasuna pasautakuan telazko panpiñak hasi zan itxen han zeren umiei eruateko, behintzat momentu txarretan jolasteko zerbait eukitzeko. Bera hiltzanian, eskatu zozkun bera hasi zan lan bolondres horrekin jarraitzia, oin bergarako katxalin taldiak halako panpiñak itxen jarraitzen dau. Gaurkuan neri tokau jat jutia onkologikora umiei panpiñak banatzera, gurekin porrotx etorri da, mirestekua dan pertsona bat. Heldutakuan zenbait ume zeren gela baten porrotxek bere ikuskizun txikixa itxen zeban bitartian, gero berakin dantza ein dou ta umiei panpiñak banatu dotzeu, asko gustau jat eren aurpegixetan irrifar bat ikustia, benetan eguna alaitzeko modukuak diela. Gero logeletan zeren umiengana jun ga porrotxekin ta panpiñak ta liburuak banatu dotzeu, hau esperientziaik gogorrena izan da, umiak eren familiekin ikusten ditxuzulako, oheetan darenian, zelako alaitxasuna sartzen jakuen beste pertsona berri bat ikustian, halako batian gela batera sartu ta mutiko batek ta bere amamak atenziñua deitxu doste, Ondarruko Kerman eta bere amama, Kerman 8 urteko mutiko bat da, daukan gaixotasuna eukitziaz gain soberako energia dauka, beregana jun naiz ta izena galdetu dotsat, ta pixkatian berakin berbetan egon naiz, bere arrebataz ein dost berba eta pultsera bat eman dotsat berai emateko, Kerman oso pozik jarri da ta bere aurpegixak benetako poza islatzen zeban, eztot sekula ahaztuko Kerman.
Bukatzen gendenian konturatu naiz haurren logelak zeren pasillotan argazki asko zerela, idatzixak eta abar, idatzi bat irakurtzen hasi naiz, konkurtso baterako medikuko haur batek idatzitako gutun bat; haurrak bere esperientzia kontatzen zeban, han esnatu zala eta gela baten zeuala medikuek pintxatzen zotzela esnatu zala, bere gurasuak kanpuan zerela esaten zotzen bitartian, irakurtzen neuanian historixia imaginatzen nenguan, benetako historixa bat dalako, eta nere burua imaginau dot hor, negarguria sartu jat, baina eusteko erreza zan, gero pentsau dot hori ni baino gaztiaua dan norbaitek bizi dabela eta hor sentitu dotena.. pf.. hitzekin azaldu ezina da.. horregatik eskerrak bizitzari, eskerrak haurrei, duten gaixotasuna eta gero indartsuak direla erakusten doskuelako. Oso arro gaude zuotaz!

Ez zaizue sekula gertatu aireko usaina desberdina dela? Beste momentu batekoaren berdina?
Gaurkoan, iluntzean usai desberdin bat nabari dut, ez zen bestetan bezalakoa, pentsatzen jarri naiz eta udalekuetako gaur beroak etorri zaizkit burura, bertan lagunek igarotako momentuak gogoratu ditut, eta aireko usaina berdina zela konturatu naiz, eta udalekutan abesten genuen kanta baten zati bat  bururatu zait, kantuan ala zioen: "Sentitu dut bihotzean gaua ere iritsiko dela ta piztu zait barne-kandela". Egia da, barne kandela piztu zaidala jakitean une hauek ezingo ditugula berriz ere bizi, agian leku bera izango da baina jendea ez da berdiña izango.
Honekin batera erreflexionatu dut zenbat pertsona sartu ziren nire bizitzan, batzuk oraindik jarraitzen dute, eta lagun minak bihurtu dira, beste batzuk ostera udalekuetatik bueltatzean atera ziren.
Ikaragarria da 15 egunetan zenbateraino ezagutu dezakezun pertsona bat.
Benetan, eskerrik asko amets hontako ameslari bakoitzari.

Gaur zure eguna izango zen, apirilak 15. Gaixotasun gaizto batek eraman zintuen gure aldetik. Ez ditut sekula ahaztuko zurekin ditudan oroitzapenak, betirako nire bihotzean barna egongo direnak, nire ondorengoei erakutsiko dizkietenak.
Gogoan dut lehenengo aldiz albondigak egiten irakatsi zenidanean, irinez beteta bukatu genuela, asko gustatzen zitzaidan zure alboan sukaldatzea.
Ikastola bukatzean, Alikantera joaten ginenean udara igarotzera,  gurasoak lan-kontuengatik egun gehiago egiten zutenez lan zurekin eta amamarekin lehenago joaten nintzela ere ez zait ahastu, etxeko pizsina mota guztietako puzgarriz nola betetzen genuen, inguruko herriak ikustera eramaten zenidanean, goizeko 9etan hondartzara abiatzen ginenean lehen lerroan jartzeko uretan nengoenean ez galtzeko... hain oroitzapen onak... sekula ahaztuko ez ditudanak.
Udarak ez dira hain udara egun bero jasanezin haiek igarotzeko limoi-izotzak jaten ez baditut ez baditut, ez zaudenetik halakoak jaten ditudan bakoitzean poz eta ilusio handi batek besarkatzen nau eta une batez haurtzaroan bezala sentitzen naiz, zurekin batera udaraz gozatzen.
Orain guztia aldatu da, ez zaudelako gure artean baina guk oso gogoan zaitugu eta oraindik familiako norbaiten eguna denean betiko legez elkartzen gara eta gogoan izaten zaitugu, beti egon delako eta egongo delako zuretzat txoko bat gure bihotz, mahai inguru, etxe eta bizitzetan.
Hau guztia eta gero, ulertu dut zelako kementsua eta adoretsua izan zaren, inguruko guztiengatik egin duzu borrokan, zure egunik txarrenetan ere besteei irribarre bat ateratzeko prest egon zarelako.
Zeruko izar eder bat zara orain,  gurekin egongo dena betirako, zure presentzia igartzen dugu, ez zaitugu ahasten tia, maite zaitugu.