Gaurkua oso esperientzia gogorra izan da, baina aldin berian politxa, gogoratzekua.
Tia Isak kantzerra zeukanian, onkologikora juten zan ta beretzat oso gogorra zan baina hara jutian ikusten zeban haurrak be bere berdiñetik pasatzen zihardutela eta behin bere gaixotasuna pasautakuan telazko panpiñak hasi zan itxen han zeren umiei eruateko, behintzat momentu txarretan jolasteko zerbait eukitzeko. Bera hiltzanian, eskatu zozkun bera hasi zan lan bolondres horrekin jarraitzia, oin bergarako katxalin taldiak halako panpiñak itxen jarraitzen dau. Gaurkuan neri tokau jat jutia onkologikora umiei panpiñak banatzera, gurekin porrotx etorri da, mirestekua dan pertsona bat. Heldutakuan zenbait ume zeren gela baten porrotxek bere ikuskizun txikixa itxen zeban bitartian, gero berakin dantza ein dou ta umiei panpiñak banatu dotzeu, asko gustau jat eren aurpegixetan irrifar bat ikustia, benetan eguna alaitzeko modukuak diela. Gero logeletan zeren umiengana jun ga porrotxekin ta panpiñak ta liburuak banatu dotzeu, hau esperientziaik gogorrena izan da, umiak eren familiekin ikusten ditxuzulako, oheetan darenian, zelako alaitxasuna sartzen jakuen beste pertsona berri bat ikustian, halako batian gela batera sartu ta mutiko batek ta bere amamak atenziñua deitxu doste, Ondarruko Kerman eta bere amama, Kerman 8 urteko mutiko bat da, daukan gaixotasuna eukitziaz gain soberako energia dauka, beregana jun naiz ta izena galdetu dotsat, ta pixkatian berakin berbetan egon naiz, bere arrebataz ein dost berba eta pultsera bat eman dotsat berai emateko, Kerman oso pozik jarri da ta bere aurpegixak benetako poza islatzen zeban, eztot sekula ahaztuko Kerman.
Bukatzen gendenian konturatu naiz haurren logelak zeren pasillotan argazki asko zerela, idatzixak eta abar, idatzi bat irakurtzen hasi naiz, konkurtso baterako medikuko haur batek idatzitako gutun bat; haurrak bere esperientzia kontatzen zeban, han esnatu zala eta gela baten zeuala medikuek pintxatzen zotzela esnatu zala, bere gurasuak kanpuan zerela esaten zotzen bitartian, irakurtzen neuanian historixia imaginatzen nenguan, benetako historixa bat dalako, eta nere burua imaginau dot hor, negarguria sartu jat, baina eusteko erreza zan, gero pentsau dot hori ni baino gaztiaua dan norbaitek bizi dabela eta hor sentitu dotena.. pf.. hitzekin azaldu ezina da.. horregatik eskerrak bizitzari, eskerrak haurrei, duten gaixotasuna eta gero indartsuak direla erakusten doskuelako. Oso arro gaude zuotaz!
